2. Przeznaczenie

Holly.

Kapitan cheerleaderek zawsze musi prezentować się doskonale. Świadczy to w końcu o jakości drużyny – tak przynajmniej uważała Holly Adams, która dla podtrzymania trafności swoich tez byłaby w stanie zabić. Zapewne. O ile nie ucierpiałyby na tym zadbane paznokcie. Z tego samego powodu Chris przeżył lunch.

– Kogo to ja widzę! – Ciemnowłosa zmarszczyła nos, jakby poczuła nieprzyjemny zapach. – Cuchnie beznadziejnym chłopakiem.

Świta dziewczyny, składająca się z Cartera, dwóch innych chłopców z drużyny oraz trzech „przybocznych” – ładnych, zawsze potakujących cheerleaderek, okupowała stolik w B&Gees: ich ulubionym lokalu z fastfoodami. Blackwell dojechał na lunch spóźniony, głównie przez to, ze zagadał się z Tonym. Zasad teoretycznej współpracy Sparks-Blackwell nie dało się ustalić w ciągu jednej przerwy.

– To cały ja. – Olśniewający uśmiech wpłynął na twarz Blacky'ego, co zaowocowało chichotem ze strony przybocznych Adam.

Holly zgromiła dziewczęta wzrokiem, po czym nadstawiła policzek do pocałunku. Chris bez mrugnięcia okiem cmoknął gładką skórę dziewczyny, po czym zajął wolne krzesło. Carter podsunął mu hamburgera.

– Ciesz się, że Rob jest na tyle ogarnięty i zamówił ci żarcie. – Adams odchyliła się na krzesełku, odrzucając włosy do tyłu. – Zatrudnili nowy personel. I jest on FATALNY! – Ostatnie zdanie wypowiedziała wystarczająco głośno, by przyciągnąć spojrzenie stojącej za kasą blondynki. Dziewczyna opuściła wzrok speszona. Tymczasem Holly wróciła do przerwanego przez przybycie Blacky'ego tematu. – Jak wiecie zbliża się bal wiosenny. – Urwała, czekając aż świta pokiwa głową. – Teoretycznie przygotowaniami zajmuje się komitet organizacyjny z kółka teatralnego, ale w tym roku musimy przejąć tę akcję.

Ciemnoskóra cheerleaderka zamrugała kilkukrotnie patrząc na Holly.

– A... Dlaczego? – Odważyła się w końcu zapytać. Od razu wbiła spojrzenie w swoją sałatkę.

– Bo nie zamierzam przeżyć koszmaru z zeszłorocznego, jesiennego balu! – Wzniosła szmaragdowe tęczówki ku górze. Z kim ona musi współpracować? – Pamiętacie ostatni motyw balu? Lata '70. – Przypomniała audytorium. – Nie zdzierżę kolejnej zabawy przy muzyce disco wśród kolorowych dzwonów... – Usta wygięły się w grymasie niezadowolenia. – A kto wie co znowu odwali Penny Duches. Tej porażce stylu na pewno podobało się, że wszyscy wyglądali jak ona...

– Ona jest żałosna – zgodziła się blond cheerleaderka, siedząca obok Holly.

– Więc tym razem sportowcy zorganizują bal z prawdziwego zdarzenia. Macie jakieś ciekawe pomysły? – zapytała, spoglądając na znajomych.

– Księżniczki Disney'a? – zasugerowała blondynka.

Chris parsknął śmiechem na myśl o koszykarzach w sukienkach, przez co drobinki przeżuwanego hamburgera wypadły mu z ust. Szybko otarł je rękawem bluzy.

– Palnij się w ten tleniony łeb, Missy. – Holly westchnęła. Z kim ona musi przebywać...

– Przepraszam, nie przemyślałam tego – mruknęła dziewczyna, zaciskając usta w cienką linię.

– Mam kilka pomysłów – odezwał się Carter, gdy skończył już swój lunch i podrzucał opakowanie po cheesburgerze, które zgniótł w kulkę. – Wymagają dopracowania, ale chętnie omówię je z tobą, Holls. O ile Blacky nie ma nic przeciwko.

Wzrok Adams wbił się w Chrisa. No, powiedz, że wolisz przy tym być. Bądź zaborczy... – zaklinała w myślach.

– Nie, spoko – uśmiechnął się Blackwell, przełykając ostatni kęs posiłku. – I tak się nie znam na balach. Jestem zbyt skupiony na grze. – Ukazał w uśmiechu garnitur zębów.

Chelsea.

– I on się na to zgodził? – Chels wpatrywała się podejrzliwie w Tonego, kiedy wychodzili z lodziarni. Przerwa na lunch dobiegała końca. – Blacky nauczy mnie grać w kosza za przygotowanie go do odegrania scenki? – Nie mogła się nadziwić.

– W rzeczy samej. – Wagner przyciągnął do siebie rudowłosą, by ją pocałować. – Smakujesz truskawkami. – Oblizał się.

Chelsea roześmiała się, po czym musnęła dłonią usta chłopaka, ścierając z nich plamkę z czekoladowej polewy.

– A ty wyglądasz jak prosiaczek – odpowiedziała mu tym samym tonem, w którym pobrzmiewało ciepło. – Kiedy nauczysz się estetycznie jeść, hm? – drażniła się z nim.

– Tylko mięczaki jedzą kulturalnie – stwierdził Tony, zgrywając twardziela.

– Znowu mnie zagadałeś! – poskarżyła się Chels. – Jak ma wyglądać współpraca z Balcky'm? On za mną nie przepada, jakbyś nie zauważył... – Zagryzła dolną wargę.

– Oj, dogadacie się. Obydwojgu wam jest to na rękę – wyliczał Tony, obejmując Chelsea w pasie – oboje kochacie koszykówkę, a Chris musi pokochać tragedie antyczne...

– Nie wierzę, że się na to zgodził. – Pokręciła głową z niedowierzaniem, nie po raz pierwszy podczas ten przerwy na lunch.

To było jak prezent od Mikołaja. Chelsea będzie miała oko na Blackwella, przy czym nie będzie to podchodziło pod żadne paragrafy prawne o naruszaniu prywatności. W końcu odkryje, co jest z nim nie tak i znów jej myśli skupią się na tym, na czym powinny: na drużynie i Tonym. Czuła, że ostatnio ma za mało czasu dla chłopaka. Wzmożone treningi, które organizowała Holly, cotygodniowe imprezy, co wiązało się z zakupami na nie i oczywiście godziny, spędzone na obserwowaniu poczynań Chrisa. Gdy cała sprawa z Blackwellem się wyjaśni, Chelsea poświęci każdą wolną minutę na przebywanie z Wagnerem – tego była pewna.

Chris.

Ding-dong!

Chris zdjął palec z przycisku dzwonka do drzwi w domu Nowej. Pierwsze „korepetycje” miały odbyć się w domu Sparks, tak ustalił Tony. Wraz z rozpiską współpracy, którą Wagner przesłał do obojga zainteresowanych na komunikatorze, Blackwell dostał dodatkowe wytyczne:

Tony: Masz mi jej nie dotykać więcej, niż to będzie konieczne. Ufam jej, ale sportowcom niezbyt. Pamiętaj, że wiem gdzie mieszkasz ;)

Jakby Blacky w ogóle planował macanie Sparks. Owszem, fizycznie mu się podobała, ale na tym się kończyło. Była prześladowczynią.

Drzwi otworzyła macocha Chelsea, Elle.

– Nie jesteś Tonym – zauważyła. – Sprzedajesz coś, czy Chelsea w końcu znalazła faceta z prawdziwego zdarzenia? – Kobieta uśmiechnęła się lekko, taksując Blacky'ego spojrzeniem.

– Przyszedłem się pouczyć. – Chris zaprezentował Elle jeden z uroczych uśmiechów, a ona ustąpiła mu miejsca, by mógł wejść do domu.

– Siedzi pewnie jak zwykle u siebie – poinformowała gościa. – Drugie drzwi na prawo, na piętrze – uściśliła, a następnie wróciła do swoich czynności.

Blackwell ruszył do wskazanego miejsca. Zastukał do drzwi.

– Otwarte! – zawołała Chels z nutką irytacji w głosie.

Chris dziwnie się czuł, gdy wkroczył do sypialni Sparks. Niejednokrotnie co prawda odwiedzał pokoje dziewcząt, a ten Holly mógłby już chyba narysować w najdrobniejszych szczegółach z pamięci, jednak nie przypominał sobie, by kiedykolwiek odwiedzał takie miejsce w celach edukacyjnych. Zatrzymał się kilka kroków za drzwiami, zaciskając dłoń na ramiączku plecaka. Pomieszczenie było utrzymane w pastelowych odcieniach; brzoskwiniowe ściany ozdabiały pocztówki oraz zdjęcia z różnych miejsc na świecie. Na kilku fotografiach Chels całowała Tonego lub on ją, na dwóch rudowłosa i Holly uśmiechały się promiennie, półnagie, wyciągnięte na leżakach nad basenem. Przy ścianie naprzeciw okna stał regał, wypełniony różnymi bibelotami oraz książkami, drugą połowę ściany zajmowała obszerna, kremowa szafa. Tuż koło drzwi stała biała toaletka, a na niej leżały rozrzucone kosmetyki. Chris był w stanie nazwać jedynie część z nich, a i to tylko dlatego, że gdy nocował u Holly, to rankiem dyktowała mu niczym chirurg podczas operacji, co ma podać.

Większość pokoju zajmowało jednak łóżko, które umiejscowione było naprzeciw regału i szafy. Pościel przykrywała połyskliwa, bladoróżowa narzuta, na której piętrzył się stos różnokolorowych poduszek, wśród których znajdowały się również pluszowe zwierzątka. Wszystko zdawało się być utrzymane w idealnym, niemal sterylnym porządku, jedynie rudowłose stworzenie, siedzące na niewielkim dywaniku, opierające plecy o bok łóżka i zawzięcie wpatrujące się w ekran laptopa nie pasowało do otoczenia.

Sparks oderwała wzrok od komputera, po czym jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki.

– Miałeś być o czwartej! – rzuciła oskarżycielsko, po czym zamknęła laptopa.

– No i jestem. – Chris wzruszył ramionami. – Punktualnie.

Chelsea podświetliła telefon, sprawdzając godzinę.

– Niech to, nie zauważyłam, że już czas – usprawiedliwiała się. – Opracowywałam dla ciebie streszczenie „Edypa” i jakoś mi zleciało. Nigdy nie udzielałam korepetycji... – kontynuowała, podnosząc się z podłogi – i nie bardzo wiem jak zacząć. Wybacz mi ten dres... – Wskazała na swoje białe, nieco porozciągane spodnie z lekkim zażenowaniem. – Chodźmy do salonu, tam jest więcej miejsca.

Chris niewiele wyłapał z potoku słów, jaki go zalał. Chels mówiła coś o spodniach, a tymczasem to nie one przyciągnęły uwagę chłopaka. O wiele ciekawszym elementem garderoby był kusy, opięty top. Nie dało się też nie zauważyć, że Sparks zapomniała o założeniu pod niego stanika.

Blackwell otrząsnął się z niezbyt grzecznych myśli, po czym podążył za nadal trajkoczącą, ściskającą oburącz laptopa Chelsea, kierującą go do miejsca korepetycji.

Chelsea.

Przybycie Chrisa naprawdę zaskoczyło Chelsea. Serce załomotało jej, gdy do pokoju wszedł Blacky, a ona była całkowicie do tego nieprzygotowana. Sama siebie ganiła za nieład (zdecydowanie nie artystyczny) na głowie i za własną bezmyślność. To, że zajęła się czymś innym nie mogło tłumaczyć faktu, iż całkowicie niestosownie zaprezentowała się gościowi. W myślach zrzucała winę na Elle. Mogła sama przyjść i jej powiedzieć o odwiedzinach.

Spanikowana zeszła po schodach do salonu, a Blackwell podążył za nią. Wagnerowi na pewno nie spodobałoby się, że jego kumpel, nie ważne jak bliski, odwiedza Chels w sypialni.

– No to tak... – zaczęła, siadając przy stole w części pomieszczenia służącej za jadalnię. – Ogólnie co mogłabym powiedzieć ci o Edypie? – Zastanowiła się chwilę, uważnie obserwując jak Chris siada na krześle naprzeciwko niej i wyciąga zeszyt. Podała mu kilka faktów określających tło historyczne oraz miejsce akcji.

– Dobra, to załapałem. Większym problemem jest dla mnie treść. – Mina Blacky'ego zrobiłą się kwaśna. – W ogóle nie chwytam tego wiersza. Brzmi jak bełkot... – Otworzył książkę na przypadkowej stronie. – „To i tak przecie zgon ten Lajosa | Wróżby nie spełni; bo temu Apollo | Groził, że zginie od syna prawicy, | A syn nieszczęsny nie zabił go wszakże, | Lecz sam dokonał już przedtem żywota.”* – Przeczytał.

Chelsea uśmiechnęła się pod nosem.

– Podejdźmy do sprawy inaczej. Masz odegrać jedną scenę, z tego co pamiętam. Skupmy się na przetłumaczeniu treści z antyku na nasze, a potem na konkretnej scenie. – Zamknęła książkę, odsuwając ją od Blackwella. – Pozwól, że opowiem ci historię o królu Teb...

Dwie godziny zarządzone przez Tonego na korepetycje z literatury minęły w mgnieniu oka. Chris, z początku całkowicie niezainteresowany lekturą w miarę opowieści zadawał coraz liczniejsze pytania, by Chelsea uzupełniła to i owo. Zaczął nawet robić notatki. Jego zapał opadł dopiero w momencie, gdy dowiedział się o spełnieniu klątwy, jaka przypisana była Edypowi.

– Przeznaczenia nie da się uniknąć? – zapytał, opierając się na krześle. Długopisem nerwowo stukał w blat. – Musiał doprowadzić do śmierci rodziców?

– Niestety tak. Nazywało się to fatum, nikt nie miał nad tym kontroli – wyjaśniła Chelsea, sprawdzając godzinę an telefonie. – No ładnie. My tu gadu-gadu, a za niecałe pół godziny przyjeżdża po mnie Tony.

Chris poderwał się z krzesła, szybko pakując zeszyty do plecaka.

– Zasiedziałem się, miałem zadzwonić do Holly... – powiedział, choć zabrzmiało to wyjątkowo sztucznie.

Sparks uniosła brew, gdy odprowadzała gościa do drzwi. Może sobie mówić, co zechce. Doskonale wiedziała, że nie zadzwoni do dziewczyny. Podejrzewała nawet, iż nie napisze do niej nawet SMS'a.

– Jutro widzimy się na hali sportowej? – upewniła się dziewczyna, gdy Blacky wyszedł już przed dom.

– Tak, pora jak dzisiaj. – Pokiwał głową, lekko nieobecny. – Nowa... Dzięki za dziś.

– Nie ma za co. – Promienny uśmiech pojawił się na twarzy dziewczyny. – W końcu o to chodzi we współpracy, czyż nie?

Blackwell chwilę się wahał, miętosząc w dłoni sznurek od bluzy.

– Jesteś w porządku, Nowa.

Kiedy Chris odszedł, a Chelsea zamknęła za nim drzwi, oparła się o nie plecami.

– A z tobą zdecydowanie jest coś nie w porządku – mruknęła do siebie, analizując nerwowe ruchy chłopaka, które miała okazję obserwować przez ostatnie dwie godziny.

Blackwell ciągle musiał coś robić. Jego palce pozostawały w wiecznym ruchu, ukradkowo rozglądał się, a gdy myślał, że Sparks na niego nie patrzy, nerwowo oblizywał usta. Ludzie nie zachowują w ten sposób bez powodu. Jeszcze to jego zainteresowanie morderstwem Edypa... Chelsea była już niemal pewna, że z Blacky'm jest coś mocno nie tak.

Holly.

Lśniące mini zatrzymało się pod domem Chelsea. Kapitan cheerleaderek postanowiła odwiedzić rudowłosą, która nie była obecna przy spotkaniu podczas lunchu. Jako zastępczyni Holly, Sparks miała obowiązek wspierać każdy możliwy projekt Adams.

Dokładnie w chwili, gdy ciemnowłosa wyciągała kluczyk ze stacyjki, zauważyła, ze drzwi frontowe się otwierają. Z domu Sparks wychodził Chris. Holly uzyskała odpowiedź, gdzie znika jej chłopak, gdy ją ignoruje. Tego Adams nie odpuści.

_______________

* Fragment "Króla Edypa" pochodzi ze strony: wolnelektury.pl